De laatste loodjes

Het vorige verslag kwam uit Flagstaff. Daar was het maandagavond in vergelijking met de dagen daarvoor bij de Grand Canyon koel. Nou ja, koel: een graad of 21 in de avond. Laat op de avond, na de pizza’s - eentje uit de oven en eentje van de BBQ –

trokken sommigen van ons zowaar iets met lange mouwen aan. Maar de volgende dag, dinsdag, was het ’s morgen vroeg al weer goed warm. Tenminste, we dachten dat dát warm was. Hoe het echt gloeiend warm kan zijn, ervoeren we later op de dag.

We vertrokken rond 9.30 uur voor de laatste kilometers (een kleine 300) naar Phoenix. Maar wat nog nooit gebeurd was, gebeurde nu: we raakten elkaar kwijt. Kort na het vertrek van de camping, toen we eerst de I 40 en daarna de I 17 op moesten en wij (Ad en Ineke) door oranje reden en Anke en Anne voor rood moesten stoppen, verloren we elkaar uit het oog. Ook het portofooncontact (bereik zo’n anderhalve kilometer) werd verbroken. Wat doe je dan? Wij (voorop): eerst wachten op de vluchtstrook van de snelweg. Maar na tien minuten wachten waren Anke en Anne ons nog niet achterop gereden. Waar zijn ze in vredesnaam? Dan maar bij de volgende afslag eraf, terug via Flagstaff naar de eerste oprit naar de snelweg: kijken of er bij dat stoplicht iets was gebeurd. Nee dus. Toen weer de snelweg op richting Phoenix. En jawel, na een paar kilometer stonden Anke en Anne met de camper op de vluchtstrook op ons (!) te wachten. Hoe het allemaal precies gekomen was, konden we elkaar niet goed uitleggen. Nou ja, elkaar uiteindelijk wel, maar om het jullie duidelijk te maken wordt het allemaal veel te ingewikkeld. Het belangrijkste was dat we elkaar terug gevonden hadden.

Op de weg naar de miljoenenstad Phoenix (qua oppervlakte zo groot als de provincie Zuid-Holland) werden we tientallen kilometers lang begeleid door de voor dit gebied

karakteristieke cactussen. Ons doel van deze dag was Westworld: een megagroot paardensportcentrum met een enorme parkeerplaats voor campers. Maar op een paar kilometer van Westworld stuurde de TomTom ons verkeerd en begon een stressvolle dwaaltocht van een half uur door de buitenwijken van het aan Phoenix grenzende Scottsdale. Op dat soort momenten ben ik niet op zijn gezelligst! Uiteindelijk wees een vriendelijke Amerikaanse ons de goede weg en arriveerden we op de ‘camping’ van Westworld: een plaat asfalt van een paar hectare met een enkele camper erop.

Bij het uitstappen bleek het verzengend heet. We hoorden later dat het 105 graden Fahrenheit was:  bijna 41 graden Celsius. Dat betekende: in de schaduw zitten, liters water drinken en veel douchen of op een andere manier water over je heen krijgen. Achteraf bleek dat het de dag ervoor nog warmer was geweest: 115 graden Fahrenheit, dus 46 graden Celsius. We boften dus nog …. Net als met het feit dat het droge warmte is: de luchtvochtigheid is minder dan 30%. Nog zo'n meevaller dus.

Het inpakken van de koffers en het schoonmaken van de campers (alleen de binnenkant) hebben we laat op de avond en de volgende morgen vroeg gedaan. Alhoewel toen ook het zweet langs onze lijven stroomde. Woensdagmorgen na het ontbijt raakten we onze op de eerste dag aangeschafte stoelen al snel kwijt aan de mevrouw van de camping, zodat de laatste koffie staande moest worden gedronken.

 

Daarna reden we naar een benzinestation in Phoenix om de benzine- en gastank te vullen en rond 10 uur leverden we de campers af op het terrein van camperverhuurder Moturis/Camping World. Heel vuil, dat wel, maar heel, en dat telt. Bij Moturis waren ze tevreden over hoe de campers eruit zagen, rekenden we de extra mijlen (1600 boven de 2500 vrije mijlen) af en meldden we de kleine mankementen en verbeterpunten van de campers. Dat we ze uiteindelijk schadevrij afleverden, mag overigens een klein wonder heten na diverse narrow escapes in de afgelopen weken: zoals bijna wegrijden, terwijl de electrakabel nog is aangesloten, een parkeerplaats langs de grote weg van de verkeerde kant inrijden, daardoor drie keer moeten steken en daarbij op anderhalve centimeter een verkeersbord missen, op een boscamping de boomtakken langs de weg of boven de kampeerplek net even verkeerd inschatten en vervolgens een akelig krassend geluid op het dak of langs de zijkant horen etc. Maar zoals gezegd, het liep allemaal net goed af.

 

Na alles bij Moturis afgewerkt te hebben, werden we door een busje naar de Best Western Airport Inn gebracht, vlakbij het vliegveld: grote kamers met airco en een zwembad. Dat was genieten! Al kon het de kater over de (voorlopige) verkiezingsuitslag niet wegnemen.

En verder
…. stonden onze mijlentellers op 4180 mijl: omgerekend een kleine 6700 kilometer.
…. maakten we met zijn vieren zo’n 6400 foto’s.
…. zijn we erg blij met al jullie reacties en trouwens ook met het meelezen van alle niet-reageerders.
.... zullen we bij leven en welzijn na thuiskomst in Nederland ons laatste verslag maken.