Een prachtig, maar zwaar nagerecht

Vanmiddag (maandag 6 juni) zijn we aangekomen op de KOA-camping in Flagstaff. Ons vorige verslag kwam uit Page, aan het Lake Powell. Daarvandaan vertrokken we zaterdagochtend naar de Grand Canyon. De tocht ging grotendeels door het woestijnachtige gebied waar de Navajo Indianen wonen. De dorpjes aan de kant van de weg maken zacht gezegd geen welvarende indruk. Misschien dat de Navajo’s die langs de kant van de weg of in deze of gene Trading Post sieraden of aardewerk verkopen, het in financieel opzicht wat beter hebben dan hun stamgenoten. Maar over het algemeen is het onder de Native Americans armoe troef en zijn ook de sociale problemen (geweld, verslaving, zelfmoord etc.) er groot.

 

Aan het eind van een reis als de onze de Grand Canyon bezoeken is zoiets als een groot nagerecht nemen na een maaltijd met veel heerlijke en voedzame gerechten. Anders gezegd: het was een pittige, een beetje te zware afsluiting van het vele moois dat we gezien hebben. De harde schijf van onze mentale computer was eigenlijk vol. Mede vanwege de warmte (met 35 graden was het er voor deze tijd van het jaar ongewoon heet; op de bodem van de canyon was het trouwens 42 graden!) en het feit dat het mooie systeem van shuttlebussen veel wacht- en rijtijd kostte, hebben we ons beperkt tot het bezoeken van een klein aantal uitkijkpunten. Maar wat was het indrukwekkend: die diepe (1, 6 kilometer) en brede (15 tot 29 kilometer) kloof met zoveel verschillende rotspartijen en in de diepte zo nu en dan een glimp van de Coloradorivier.

Voorafgaand aan ons bezoek aan de South Rim van de Grand Canyon hadden we eerst in het Imax-theater in Tusayan (vlakbij onze eerste overnachtingplaats op Ten-X-campground) een film over de Grand Canyon bekeken: het was alsof we met John Wesley Powell, de eerste bedwinger van de Grand Canyon in 1869 meevoeren op de Coloradorivier en bijna ondergingen in de stroomversnellingen. We liepen mee op de bodem van de canyon en om daar te komen is anders een tocht van ruim een halve dag voor nodig. En dan hebben we het nog niet eens over de anderhalve kilometer hoge klim terug. Beide zouden we trouwens niet gered hebben.

Maar terug naar de Grand Canyon zoals we die van bovenaf zagen: mighty, magic en marvellous:

We zagen de canyon op zaterdagavond, zondag en maandagmorgen: dat even ter verklaring van de verschillende kleren van Ineke op de foto’s. Dat jullie niet denken dat ze zich drie keer op een dag verkleedt. Je zou kunnen zeggen: we leerden God in de Grand Canyon kennen uit zijn werk in de schepping. Wat in het commentaar bij de Imaxfilm nog een vraag was – is this the work of God or a symphony of nature? – wordt aan het begin en het eind van de canyon beantwoord met woorden uit Psalm 66 en Psalm 68.

We konden zondag geen dienst van een gemeente in de buurt van de Grand Canyon vinden. Zondagavond beluisterden we aan onze picknicktafel in het donker onder een schitterende sterrenhemel in de koele avondwind de Pinksterdienst van onze (Ad en Ineke) NGK Voorthuizen/Barneveld. De liederen waren toepasselijk: Heer, hoe heerlijk is uw Naam (in een bewerking van Psalm 8) en: Op de bergen, door de dalen klinkt ons loflied overal. En op de preek van dominee Wieb – Gods Geest zorgt ervoor dat christenen het verschil maken in hun omgeving – konden we zeggen: And all Gods people say: Amen. Het kinderlied 'Een vlammetje hier, een vlammetje daar' kreeg bij het stevig laaiende vuur op onze kampeerplek een bijzondere betekenis.

En verder

…. aten we vrijdagavond in Dam Bar and Grill in Page heerlijk - de dames tacos resp. een bijzondere burger, de heren spareribs -,  lieten we ons door ober Jeff zijn favoriete Alaska Beer aansmeren (uiteraard niet het goedkoopste op de kaart) en wisten met zijn vieren als dessert nog net één warme applepie met ijs naar binnen te krijgen. Maar toch, dat haalde het niet bij onze eigen BBQ de avond daarna met in aluminiumfolie verpakte en in uien gesmoorde tilapiafilet, heet gekruide bratwursten en gestoofde maiskolven. Met (voor de zesde keer deze vakantie) een groot kampvuur na: vakkundig aangemaakt en aangehouden door onze vuurmensen Anne en Ineke.

…. heeft Anke een bijzondere gave om munten op de grond te vinden: inmiddels al vijf stuks. Het geld ligt hier op straat

…. feliciteren we (Ad en Ineke) schoondochter Hanan en kleinzonen Tom en Daniël met hun verjaardagen in de komende dagen en dochter Debora en schoonzoon Arjen (hij zorgt er steeds voor dat jullie op de blauwgemaakte plaatsnamen kunnen klikken en dan de kaart te zien krijgen) met hun vijfjarig huwelijksfeest.

…. hopen we morgen vanuit het nu heerlijke koele Flagstaff naar Phoenix te rijden, waar we woensdagmorgen de camper moeten inleveren. We proberen woensdagavond in het hotel nog een laatste verslag online te zetten.