Oases in de woestijn

De zondag begon met een ontbijt op de truckstop in Green River. Toen we daar zaterdagmiddag aankwamen, was het er aardig leeg, maar in de avond liep het flink vol.

De kerk was een kwartier lopen: de Green River Bible Church: een gemeente van zo’n 70 leden in een overwegend Mormoonse omgeving. Ook hier werden we allerhartelijkst ontvangen. In de dienst (met opmerkelijk veel jongeren en kinderen) mochten we vertellen wie we waren en wat we in Amerika deden en konden we iets kwijt van de eenheid in Jezus Christus die we met andere christenen ervaren. We zongen bekende liederen (Come, now is the time to worship en Een wijs man bouwde zijn huis op de rots, inclusief gebaren). Vooral de drummer in het combo – een grijze dame van 75 – stal ons hart. Dat is andere koek dan als oudere mopperen op de moderne muziek in de kerk! Ds. Kirk Dunham, tot twaalf jaar geleden zendeling in Nepal, preekte over Lucas 18:1-8: niet ophouden met bidden, en illustreerde zijn preek met aansprekende voorbeelden en verhalen. De drie meiden die geslaagd waren voor hun examen werden in het zonnetje gezet (net als de jarigen van de voorbije week) en er werd indringend gebeden voor hun vervolgopleiding: dat ze als lichtende sterren mogen schijnen in een donkere wereld.

Na de dienst was er koffie en taart van de geslaagde meiden en klampten tal van gemeenteleden ons aan met vragen en verhalen. Over de dam in de Green River (in 1906 gebouwd met behulp van Hollandse dijktechniek), over Geert Wilders en zijn film over de islam (hadden we in Amerika maar dat soort geweldige mensen; de mevrouw snapte er niks van dat ik daar heel anders tegenaan keek), over wat we vooral nog moesten gaan zien etc. Het was (afgezien van het Wilderspleidooi) de derde goede en warme ervaring in Amerikaanse kerken.

Na de dienst liepen we terug naar de truckstop en maakten we geen haast. Rond 13 uur verlieten we onze truckstop en reden door de woestijn van Utah 60 mijl naar Hanksville. Maar wat kan een woestijn mooi zijn.

Na Hanksville gingen we nog 20 mijl richting Capitol Reef National Park. Vlak daarvoor vonden we in een kleine oase aan de Freemont River een kampeerplek in het wild: we waren op het spoor gebracht door de onvolprezen website www.freecampgrounds.com die we alle kampeerders in Amerika kunnen aanbevelen. Lekker luieren, lezen, sudoku-en en later op de avond ons eigen vuur.

De nacht was koud, maar de zon scheen weer uitbundig toen we maandagmorgen opstonden. We reden in een kwartier naar een nieuwe oase: de camping in Fruita, een oude Mormoonse nederzetting in Capitol Reef National Park, die na het drukke Memorialweekend aan het leeglopen was. De camping ligt schitterend in een boomgaard tegen het decor van rode rotsen. We maken later die ochtend een mooie tocht door Capitol Reef. Opnieuw geldt: de beelden spreken voor zich. Of eigenlijk: jullie moeten het in het echt gaan zien!

 In de middag houden we ons gemak en na de BBQ rijden we naar Sunsetpoint om de zien, hoe de avondzon de bergen weer heel anders kleurt dan overdag.

Anke en Anne gaan later op de avond naar een presentatie door een van de parkrangers over het ontstaan van Capitol Reef: over aardlagen, gestold magma, de kracht van watermassa's en tientallen miljoenen jaren. 'Onvoorstelbaar wonderlijk gedaan. Heer, hoe heerlijk is uw Naam'. (Psalm 8)

En verder
…. feliciteren we (Ad en Ineke) onze kleinzoon Daniël met zijn verjaardag op 3 juni: een stevige hug van opa en oma.
…. staat de teller van de camper inmiddels op 5400 kilometer.