Omhoog en omlaag kijken

We ‘kamperen’ vanavond (zaterdagavond) en vannacht gratis in een rustieke uithoek van een immense parkeerplaats met tientallen trucks in Green River, Utah: volgens de VVV-folder: ‘Where the West is still wild and the spaces wideopen’. Dat rustieke wordt overigens wat verstoord, doordat veel trucks met het oog op de koeling hun motor constant laten draaien.

En ziedaar, daar hebben we in onze camper opeens een draadloze internetverbinding van het naburige benzinestation en kan dit verslag dus online.

Op vrijdag 28 mei reden we vroeg in de ochtend van de camping in Moab naar Arches National Park, een paar kilometer verderop. Daar ontbeten we en vervolgens maakten we een mooie wandeling.

Arches is een uitgestrekt woestijnachtig gebied vol bizarre rotsformaties: massieve ‘gebouwen’ (de Toren van Babel, Park Avenue) en vreemd gevormde rotsen waarin je een stel olifanten of een stel professoren met baret kunt zien. We hebben een groot deel van Arches bezocht en genoten van al het bijzonders dat we zagen.

Maar Arches is vooral beroemd om zijn vele bogen (vandaar ook de naam arches).

Overal werd gewaarschuwd om in het bijna-woestijnachtige klimaat (zon, hitte, harde wind, we hadden het allemaal) veel te drinken (een gallon = 3,8 liter per dag!) om uitdroging te voorkomen.

Je kon merken dat veel Amerikanen vakantie hebben of in dit weekend van Memorial Day op pad zijn. Het was op sommige plaatsen erg vol met auto’s en campers. Maar omdat we vroeg op pad waren gegaan, hadden we daar weinig last van.

Rond 13.30 uur reden we richting Canyonlands National Park om daar aan de toegangsweg naar ons reisdoel voor zaterdag een camping te zoeken. Het zijn daar primitieve campings: voor $ 12 sta je op een grote plek met een picnictafel en firepit. Geen water of electra, maar alleen vault toilets (zeg maar poepdozen). Maar omdat we zelf alles in de camper hebben, is dat voor ons prima. Gelukkig waren we er vroeg, want halverwege de middag stond er een bord bij de ingang van Horsethief Campground: ‘campground full’. Maar wij en de andere gelukkigen hadden een plek, ieder onder zijn eigen jeneverbesstruik.

Zaterdag 29 mei waren we om 8 uur bij de ingang van Canyonlands National Park, een kwartier van onze overnachtingsplaats vandaan. Het ‘park’ (rare naam voor een brok ruig en ongerept natuurgebied van 800 vierkante kilometer) ging net open.

Hoewel Canyonlands dicht bij Arches ligt, is het totaal anders. Kijk je in Arches omhoog naar de vreemde, soms verfijnde en bijna artisteke rotsformaties, in Canyonlands kijk je omlaag, de diepte in. Canyonlands is een hoogvlakte met immens brede en diepe kloven. Een van de reisgidsen beschrijft het zo: ‘Het is een verbijsterende verzameling kloven, plateaus, scheuren, barsten en rotsklompen’. Inderdaad, het lijkt wel of de aarde is opengebarsten of dat meteoren hier grote inslagen hebben gemaakt. Vroeg in de ochtend hebben we een wandeling gemaakt langs de rand van een van de kloven.

Later op de ochtend maakten we een tweede wandeling: naar een punt waar je uitkijkt op de Upheaval Dome: een soort koepelkathedraal in een krater. Althans, we dachten dat we daarheen liepen.

Het zou vanaf de parkeerplaats een rondje van een half uur zijn. Maar we misten een paar borden. Toen we na een half uur lopen aan een groep Amerikanen vroegen, hoe ver het nog was, zeiden ze: nog ongeveer zeven uur! Bleken we op dit pad te zitten:

 

Toen zijn we maar terug gegaan naar de plek waar onze campers stonden. Later zagen we de Upheaval Dome vanaf de weg liggen.