Adembenemend

'There ain't no grave that can hold my body down', zong Johnny Cash kort na de dood van zijn vrouw en niet lang voor zijn eigen dood. Ook dat is het Evangelie: er is geen graf dat het lichaam van een kind van God kan vast houden. We hebben dat CD-nummer grijs gedraaid tijdens de rit van woensdag. Vlak daarvoor hoorden we (Ad en Ineke) over het sterven van onze vriendin Sisca. Het is heel onwerkelijk: je reis gaat door, terwijl je met die boodschap in je hoofd en je hart zit. Dank voor alle lieve reacties op het vorige blog. Dat doet goed.

Vandaag reden we overigens al voor de derde keer op deze reis in een stadje (Blanding) langs een begraafplaats die midden in de drukte van de stad lag, tussen de huizen en de winkels, zonder omheining, en waar je zo van de straat of de stoep direct naar de grafstenen toe kon lopen. Ik weet niet wat de filosofie daarachter is, maar het lijkt op: de dood moet niet weggestopt worden.

We reden woensdag van Durango, Colorado naar Mesa Verde National Park: het enige nationale park dat archeologisch van aard is. Aan de parkweg van 20 mijl wordt hard gewerkt:  op sommige stukken hobbelde je met een snelheid van 15 mijl per uur nog uit elkaar, op andere stukken was maar één rijbaan beschikbaar en moesten we soms een tijd wachten voor we verder mochten. Maar goed, wat we daarna zagen vergoedde dat hobbelen en wachten ruimschoots. In de diepte van de canyons van Mesa Verde liggen tal van rotswoningen van de Anasazi-stam uit de 13e eeuw: ingenieus gebouwde huizen met woon-, werk- en slaapvertrekken, kelders voor godsdienstige rituelen etc. Cliff Palace telt meer dan 200 van deze rotswoningen en Spruce Tree House dat wij bezochten telt meer dan honderd ruimten. Ze zijn voor 95% in originele staat en nauwelijks gerestaureerd.

Na Mesa Verde verlieten we Colorado en trokken we de staat Utah in: woestijnachtig, vol met grijze en rode rotsen.

We landden rond 18 uur op een voor Wim en Sonja bekende plek: Gooseneck State Park, een kale vlakte met uitzicht naar alle kanten, aan de rand van de 300 meter diep gelegen San Juan River. Die kronkelt daar onvoorstelbaar (vandaar gooseneck = ganzennek): over hemelsbreed tweeënhalve kilometer legt de rivier tien kilometer af. Met Wim en Sonja waren we hier in oktober 2007. Het was voor ons opnieuw en voor Anne en Anke voor het eerst een bijzondere ervaring: een adembenemend uitzicht, totale stilte en later op de avond duizenden sterren. We hebben tot 22 uur buiten gezeten rond het vuur, heel lang nog in T-shirt en korte broek.

Donderdagmorgen om 6.15 uur zag ik hier de zon opkomen. Wat een schitterend gezicht. Overigens sliepen we allemaal rond 22.30 uur, dus ik had al een lange nacht gemaakt.

Rond 9 uur hebben we ons met moeite losgescheurd van Gooseneck SP. We reden vervolgens richting Monument Valley: bekend van posters en van diverse speelfilms.

Daarna zijn we gekeerd en via Bluff en Blanding naar Moab gereden. Onderweg passeerden we rotsen in de meest vreemde vormen: de Navajo tweeling, het gebit, de Church rock en eentje waar we geen naam bij hebben.

We waren hier in Moab om 14 uur (heel vroeg voor ons doen). Ineke bakte pancakes voor de lunch en daarna was het uitrusten geblazen in de schaduw van hoge populieren (het is hier 33 graden!), lezen (ik heb in deze vakantie totnogtoe zegge en schrijve één boek gelezen, Anke gaat met vier aan kop), foto’s uitzoeken, het blog bijwerken en boodschappen doen. En natuurlijk uitstippelen wat we de komende dagen gaan doen: Arches NP, Canyonlands NP en Capitol Reef NP. En kijken waar we kunnen overnachten. Waarschijnlijk duurt het een paar dagen voor we weer online zijn en het weblog kunnen bijwerken. De commerciële campings (met wifi) zitten in dit deel van Amerika erg vol. Veel Amerikanen vieren dit weekend van Memorial Day vakantie en het ziet hier zwart (liever gezegd wit) van de campers. Bovendien zijn er in het gebied waar we heen gaan veel meer natuurcampings: die liggen veel mooier en daar zijn we dus liever, alleen hebben ze daar geen internet. Even geduld dus.

En verder
…. feliciteren Anke en Anne Hans met zijn verjaardag van gisteren en Rein en Corien met hun twaalfeneenhalfjarig huwelijk. 'We miss you too'.