Steeds maar naar het Westen

Op dit moment, woensdagavond 22 uur, zijn we op een camping in Lincoln, de hoofdstad van Nebraska. In twee dagen tijd hebben we zo’n 1100 kilometer gereden, bijna steeds van Oost naar West: dezelfde route die de kolonisten in de 19e eeuw volgden om het toen nog wilde Westen te veroveren. Maar dan veel sneller en comfortabeler.

Dinsdagmorgen vertrokken we uit Shipshewana. We waren van plan het een en ander van de daar wonende Amish te zien, maar het weer gooide roet in het eten. In de nacht en ochtend hoosde het aan één stuk door: ook de buien bleken hier kingsize te zijn. En de natte sneeuw maakte duidelijk dat de temperatuur maar een paar graden boven nul was. Van ons plan om verse groente en fruit, vers brood en vlees in een van de Amishwinkels te kopen kwam door het barre weer ook niet veel terecht. Vrouwen met hoofddoeken en mannen in paard en wagen,

dat was ongeveer het enige wat we van de Amish meekregen.

Het was weer om binnen te zijn en dus om een groot deel van de dag te rijden. Rond 19.30 uur arriveerden we op een camping in North Liberty, bij Iowa City, in de derde staat van die dag: Iowa, na Indiana en Illinois. Inmiddels was het al een paar uur droog en op de camping zagen we zowaar een veelbelovend stuk blauwe lucht.

Maar vanmorgen (woensdag) was de lucht weer bewolkt en een groot deel van de dag kwam de regen opnieuw met bakken uit de hemel. Weer rijden dus: all the way naar het Westen. Wel met een omweg: op 50 km ten zuiden van de snelweg I 80 ligt het stadje Pella: in 1847 gesticht door ds. H.P. Scholte, een van de predikanten van de afgescheiden kerken die met 800 Drentse gemeenteleden naar Amerika was getrokken om daar de godsdienstvrijheid te vinden die er toen in Nederland niet was. Veel in Pella herinnert aan de Nederlandse oorsprong: de tulpen in het park (vorige week was het jaarlijkse tulpenfestival), de molen en het oud-Hollandse pleintje, het huis dat ds. Scholte kort na zijn aankomst bouwde voor zijn vrouw (alleen met die

belofte kreeg hij haar mee uit Nederland), de tien gereformeerde kerken en de Nederlandse namen in de Pella Chronicle en op de winkels: Dykstra, van Wyk, Van den Berg, Kuijper, Terpstra, Groenenboom etc. In een van de gebouwen van Holland Village vertelde de enthousiaste gids Timmer ons

uitgebreid over de geschiedenis van de slimme en ondernemende ds. Scholte en wat daar in en rond Pella allemaal aan moois uit is voorgekomen. Alleen zijn beschrijving van Scholte als een ‘anabaptist’, ‘wederdoper’ klopte echt niet. Ik hoop dat hij  voortaan mijn typering van deze ‘dominie’ zoals ze hem hier noemen, als een ‘eigenzinnige gereformeerde’ gaat gebruiken. 

En verder
…. rijden we deze week bewust grote afstanden, omdat het Middenwesten met links en rechts langs de snelweg weinig anders dan landbouwgrond niet echt het mooiste deel van Amerika is.
..... rijdt ook Anke 'met vlam in de pijp' met het grootste gemak in de camper, maar bezorg ik (Ad dus) haar de zenuwen door als voorrijder na een kilometer lang links knipperen op het allerlaatste moment rechts de snelweg af te schieten: schuld van de TomTom!
…. loopt de camper nog steeds één op vier, maar gelukkig kost de benzine maar €0,75 per liter. Dat helpt dan toch weer.
.... feliciteren Anke en Anne hun kleinzoon Joran met zijn verjaardag a.s. vrijdag.
.... koken Ineke en Anke om beurten heerlijk, maar was de taart vanmiddag in het restaurant in

Pella ook om je vingers bij af te likken..
….lazen we net voor ik dit weblog er op ging zetten, op Teletekst het bericht over de vliegramp bij Tripoli. Dan is alle vanzelfsprekendheid dat je veilig met het vliegtuig aankomt en veilig weer thuiskomt, met één klap weg. En je beseft opnieuw dat Psalm 121 die we met zijn vieren voor ons vertrek lazen, geen talisman is die je tegen ongelukken bewaart. Dat we in Gods hand zijn, ook hier, dát is zeker, verder niets. In dat vertrouwen gaan we morgen weer op pad: naar Thedford, Nebraska, zo is de bedoeling.