Eindeloze prairies

Het is donderdagavond. We zijn in Thedford, Nebraska op een kleine camping achter een motel.

Vanmorgen hebben we na ruim duizend kilometer de snelweg Interstate 80 achter ons gelaten.Bij Grand Island hebben we Highway 2 naar het Noordwesten genomen. Het is een mooie, aanbevolen route door de Sandhills: lage duinen, begroeid met prairiegras met zo nu en dan een huis (Nebraska is een van de dunst bevolkte staten), een dorpje (een kruispunt met een benzinestation, een autohandel en een winkel annex café) en steeds rechts of links van de lege wegen de spoorlijn.

De goederentreinen met twee trekkende en een duwende locomotief zijn soms twee kilometer lang en vervoeren voornamelijk kolen. En zo eindeloos als de treinen zijn, zijn ook de prairies.

In gedachten zie je de eenzame cowboys op hun paard er overheen trekken. Dit is het Amerika van de uitgestrekte vlakten, de graansilo’s, de koeien, de paarden en de cowboys. In de zomer is Thedford de rodeohoofdstad van de streek.
De folder uit het motel hiernaast beschrijft de Sandhills zo: ‘There is a place in America virtually untouched by the hand of man.

It is Nebraska’s last unexplored frontier; a timeless, windblown ocean of undulating dunes, native grass and vivid blue lakes’. Is dat mooi of niet?

Vannacht is het opgehouden met regenen en vandaag hebben we een soort na-de-zondvloed-gevoel. Vanmorgen ging de zon schijnen en al was het nog niet warmer dan 12 graden, uit de

wind was het heerlijk met capucinno en cheesecake van de Amish.

En verder:
…. heeft Ineke vandaag haar eerste honderd kilometer aan het stuur achter de rug: een eitje!
…. zitten we hier naast een spoorwegovergang waar viermaal per uur de trein toeterend langs komt. We zijn benieuwd, of we daar vannacht nog steeds blij mee zijn.
..... variëren de campingprijzen tot nog toe van $ 12 tot $ 33.
…. was het meest toepasselijke lied om in de Sandhills vanavond na de salade, aardappels en varkensfilet uit Anke’s bundel te zingen: Don’t built your house on the sandy land.