Het blijft erg afwisselend

Hi, guys, how are you today? Zo worden we bijna altijd door de Amerikanen ontvangen: op de camping, in een cafeetje, in de winkel. Overal allerhartelijkst!

Het is woensdagavond 19 mei. We zijn in Buena Vista, Colorado. In het vorige verslag schreven we dat het weer erg afwisselend was: zon, regen, sneeuw, zon. Nou, dat is het de afgelopen dagen volop gebleven.

Maandagmorgen vertrokken we uit Lusk, Wyoming voor een lange rit van 350 km. naar het Zuiden, voor een groot deel via de snelweg met weidse uitzichten. Het was schitterend weer, en dus: ontbijten in de zon en een koffiestop onderweg in de zon.

 Na de plaatselijke Wal-mart geplunderd te hebben (megagroot, kost zelfs in hoog tempo minstens een uur), arriveerden we tussen vier en vijf uur op de camping van het Boyd Lake State Park in Loveland, Colorado: voor wie het op de kaart wil nakijken, een eindje boven Denver. Een schitterend park en een schitterende camping met plekken vlakbij het meer.

Hij staat inmiddels in onze top-drie campings (met Chardon State Park en de camping waar we nu staan). Het weer was nog steeds zo dat we ook ’s avonds buiten konden eten: boontjes, paprika, aardappelpuree en satésaus (van Ineke). En om 23 uur schitterden de sterren aan de pikdonkere hemel. Dat beloofde veel voor morgen.

Maar dat pakte heel anders uit. We werden dinsdagmorgen wakker onder een loodgrijze lucht. We skipten het plan om die ochtend in Boyd Lake State Park te blijven en vertrokken om 10.30 uur. We kozen niet voor de kortste route via de snelweg, maar voor de Peak-to-Peak-Highway. Die deed zijn naam alle eer aan, want rechts van ons zagen we regelmatig de hoge pieken van de Rocky Mountains, waarvan er tientallen tot boven de 4000 meter reiken. Vaak zaten ze helaas in de wolken, maar soms brak de zon even door en kregen we ze mooi in het vizier en op de foto.

Na verloop van tijd kwamen we in Nederland, Colorado aan: een ongeregeld zootje huizen, kantoren en winkels dat zo lijkt te zijn neergestrooid, maar toch leuk om er geweest te zijn.

Daarna reden we verder naar het Zuiden, soms door smalle rotskloven, dan weer door brede valleien: afwisselend en schitterend. 

We besloten niet steeds de snelweg I 25 te blijven volgen, maar de weg via de Loveland Pas te nemen die Ineke en ik in 2007 vanwege de onverwachte blubbersneeuw op de weg en een diep ravijn naast ons met samengeknepen billen hadden gereden. In Georgetown werd ons in de stralende zon verteld, dat de weg naar de pas ‘clean and dry’ was. Maar geloof het of niet: op het moment dat we de snelweg af- en de pasweg opdraaiden begon het hevig te hagelen en te sneeuwen. Voor Ineke en mij een déjavu-gevoel, voor Anke (aan het stuur) en Anne een spannend kwartiertje waarin ze niet echt blij met mij waren. Maar we kwamen heelhuids boven op de pas en vervolgens ook weer omlaag.

Rond 18 uur stopten we bij de Wal-mart in Frisco, Colorado en kregen we toestemming om daar de nacht te blijven staan. Tja, vanwege de stijgende dollarkoers wordt het hier voor ons steeds duurder, en dan is zo’n nachtje gratis bij de Wal-mart mooi meegenomen. Zo stonden we de avond en nacht op het parkeerterrein en konden we na de bami en supersalade (van Anke) om 22 uur nog een rondje Wal-mart doen.

 We werden woensdagmorgen wakker met regen en natte sneeuw en reden na het ontbijt-met-de-kachel-aan door een besneeuwd landschap de Freemontpas op en af.

Daarna stopten we in Leadville: een stadje op meer dan 3000 meter hoogte dat eind 19e, begin 20e eeuw furore maakte vanwege het daar ontdekte zilver. Veel inwoners maakten met de zilverwinning een fortuin, dat ze door hun extravagante leefwijze of door de latere ineenstorting van de zilverprijs en –industrie weer even hard kwijt raakten. De meeste gebouwen zijn echt negentiende-eeuws, maar mooi opgeknapt met tal van herinneringen aan de wilde tijd van ruim een eeuw geleden. Buiten het stadje zie je de restanten van de mijnbouwtijd. En (kijk maar op de thermometer) het was er in de zon 36 graden Fahrenheit ofwel 2 graden Celsius!

Na een mooie rit door het brede dal van de Arkansas-rivier (daar wordt in de zomer veel geraft)

waren we rond 13 uur op de Arrowhead-camping in Buena Vista met een prachtig uitzicht op de omringende bergen. Inmiddels scheen de zon voluit en was het heerlijk in de beschutting tegen

de koude Noordenwind: met vers brood voor de lunch, een blikje Budweiserbier en/of een Nederlandse sigaar. Je moet hier wel flexibel zijn met dat wisselende weer. Of zoals Ineke zei: Je zou er haast schizofreen van worden.

Inmiddels staat de teller van beide campers (omgerekend van mijlen naar kilometers) op 2950 kilometer.