Vietnam-veteranen en overnachten in de middle of nowhere

Het is zaterdagavond 22 mei. We zijn rond 18 uur aangenomen in Santa Fe, New Mexico en staan daar op een bomenrijke camping. Dat kan ons morgen goed van pas komen, want het was hier vandaag 28 graden bij stralende zon. De petten en zonnebrandcrèmes hebben vandaag hun diensten al bewezen. 

Terug naar vrijdagmorgen. Toen vertrokken we rond 9.30 uur van de camping in Buena Vista, na de gas- en benzinetank goed gevuld te hebben, voor een rit van een kleine 400 kilometer loodrecht naar het Zuiden. Het waaide hard en de zon scheen uitbundig. We lieten de 14-ers van Colorado (zo noemen ze daar de ruim vijftig bergtoppen van meer dan 14.000 feet hoog) achter ons, maar genoten ook nu weer van mooie uitzichten onderweg.

Bij de lunch-stop bakte Ineke wentelteefjes en liet ik de koekenpan daarna droog en dus zwart koken. Anne schuurde hem met zand weer blinkend schoon.

Tegen het eind van de rit staken we de grens tussen Colorado en New Mexico over. We wilden uitkomen in Taos, maar rechttoe-rechtaan ergens heen rijden is niet mijn stijl. En dus kozen we vanaf Questa (voor de liefhebbers: op te zoeken via Google maps) voor de in alle gidsen aanbevolen omweg via de ‘Enchanted circle’. We kwamen onder meer door Red River (anderhalve eeuw geleden groot geworden door de goldrush, nu een centrum van outdooractiviteiten) en Eagle’s nest aan een meer. Het ene moment reden we door beboste bergkloven, waaruit soms herten tevoorschijn kwamen, dan weer door brede, groene valleien.

Heel bijzonder was ons bezoek aan het Vietnam Veterans National Memorial in Angel Fire: de enige herdenkingsplaats in Amerika die uitsluitend gewijd is aan de Amerikaanse militairen die in de oorlog in Vietnam zijn omgekomen. We kwamen er tegelijkertijd aan met honderden motorrijders: hoofdzakelijk veteranen die zelf in Vietnam hebben gevochten en hun familieleden. Ze maakten deel uit van een karavaan van meer dan vijfduizend motorrijders die meededen aan de Run for the Wall: een jaarlijkse herdenkingstocht van motorrijders rond Memorial Day eind mei dwars door Amerika - van de westkust naar de oostkust -, uitlopend op de Rolling Thunder parade van alle motorrijders in Washington DC. De tocht vindt plaats ter herinnering aan de Amerikaanse militairen die tijdens de diverse oorlogen vermist of omgekomen zijn of die krijgsgevangen zijn gemaakt. We zagen veteranen met tranen in de ogen aan andere oud-militairen het verhaal vertellen over hun vermiste of omgekomen kameraden. We zagen hen bladeren in de boeken met foto’s van gesneuvelden of de straatstenen bekijken met de namen van gevallenen. We zagen stoere mannen van in de zestig met de armen om elkaar heen in de herdenkingskapel zitten: op alle banken stond een doos papieren zakdoeken klaar.

We waren er ook getuige van dat Christine Allen te midden van een groot aantal veteranen-motorrijders werd beëdigd voor haar tweede periode als militair in de US Navy. We lieten ons uitleggen dat daarbij aan drie voorwaarden moet worden voldaan: de beëdiging moet plaatsvinden door een officier in actieve dienst, op een officiële plaats (kazerne, nationaal monument e.d.) en in aanwezigheid van getuigen. Na de beëdiging werd er publiek voor en met haar gebeden en daarna werd ze van alle kanten en onder tranen gefeliciteerd. Het bezoek aan dit Memorial was - bij alle twijfels die je kunt hebben over de Vietnamoorlog en bij alle moeite met de soms merkwaardige mengeling van patriottisme en christelijk geloof - toch voor ons allemaal een indrukwekkende en voor sommigen van ons zelfs een ontroerende ervaring.

Al met al liep de middag inmiddels op zijn eind en gingen we op zoek naar onze verblijfplaats voor de avond en nacht. Omdat we twee dagen op een dure camping hadden gestaan (41 dollar per nacht), wilden we dit keer gratis staan. Via internet waren we op het spoor gekomen van een prachtige plek in de middle of nowhere vlakbij de rand van de in de diepte stromende Rio Grande (voor wie het wil opzoeken op Google Earth: 8 mijl ten Zuiden van Questa, dan 3,5 mijl naar het Westen). Na twee mijl hebben we de campers midden op de prairie neergezet: geen mens, geen huis, geen geluid in de verre omtrek. Een biertje, lassagna, een glas wijn, een prachtige zonsondergang, een adembenemende sterrenhemel en een maan die zoveel licht lag dat we er haast bij konden lezen. En geslapen dat we hebben.

De volgende ochtend (voor het eerst!) buiten in de zon ontbeten. Daarna hebben we de laaste anderhalve mijl naar de rand van de Rio Grande gereden en daar koffie gedronken.

Vervolgens reden we in een half uur naar Taos, waar we (Ad/Ineke, Anne/Ad) uit elkaar gingen. Morgen D.V. daarover meer.

En verder
.... heb we er toch maar van afgezien op de Arkansasriver te gaan raften ondanks de beloftevolle (want veiligheid en redding belovende) naam van een van de wildwaterrafting-bedrijven: Noah's Ark.
…. ben ik (Ad) inderdaad ook mee op reis. Om dat te bewijzen naast de foto hierboven onderstaande foto, gemaakt op de camping in Buena Vista.

 .... is Johnny Cash inderdaad ook weer mee in de camper; nu ook zijn laatste verzamel-cd met de opnames uit zijn laatste levensjaren, waarin hij met gebarsten stem zijn geloof in Jezus Christus uitzingt: 'There ain't no grave that can hold my body down'.