Carhenge, Wounded Knee en Badlands

Het is zaterdagavond. We staan op Sleeping Hollow Camprground in Wall, South Dakota. We komen net terug van een heerlijke Angus prime rib in een van de plaatselijke restaurants. En uiteraard was die ook kingsize.

Terug naar gisteren. Op de camping in Thedford werden we (hurray, hurray) door de zon gewekt en konden voor het vertrek in de zon koffie drinken. Daarna hadden we een prachtige tocht over Highway 2 door de eindeloze Sandhills. Bij Red’s Corner dronken we een beker koffie en

legden de plaatselijke cowboys (boven de zeventig en nog dagelijks aan het werk) ons uit, hoe het koeien vangen en brandmerken hier in zijn werk gaat. In Alliance verlieten we Hwy 2 om naar het Noorden te gaan. We passeerden Carhenge: net als Stonehenge in Engeland, maar dan

met oude auto’s: Cadillacs, Chevrolets en Plymouths: volgens de één een autokerkhof, volgens de ander echte pop-art. Een stuk verder naar het Noorden landden we op de schitterende parkcamping van Chadrons State Park. We waren er vroeg (15 uur) en konden dus lang van de zon genieten met als afsluiting voor het slapen gaan een kampvuur.

Vandaag (zaterdag) als alle dagen om 8 uur ontbijt en even na 9 uur de weg op. Eerst naar Wounded Knee: de plek waar in 1890 de laatste massamoord door het Amerikaanse leger op de Sioux indianen plaatsvond en waar zo'n 300 mannen, vrouwen en kinderen het leven lieten. Veel is er niet te zien: een kleine kerk op een heuvel, een groot bord dat de slachtpartij van 1890 beschrijft en een begraafplaats waar het dorp Wounded Knee zijn doden begraaft. Uit de grafstenen blijkt dat veel inwoners van Wouded Knee in de 20e eeuw in dienst van het Amerikaanse leger in WO II, Korea en Vietnam hebben gevochten: hetzelfde leger dat in de 19e eeuw hier en elders in Amerika hun stamgenoten uitroeide!

De omgeving is net zo triest als de weer van vandaag (na de zon van gisteren regent het nu weer een beetje). We zijn hier in het op-een-na grootste indianenreservaat van Amerika: een arm en armoedig gebied met een werkloosheid van 95% (vertelde een van de 'native Americans' die met de auto en op de fiets met souvernirs aankwamen, toen ze onze campers zagen), een gemiddelde levensverwachting van 52 jaar en de hoogste sterftecijfers van heel Amerika als gevolg van armoede en alcoholgebruik. Overal waar we langskomen: slecht onderhouden wegen, oude stacaravans als huizen, modderpaden erheen en bij elk huis talloze autowrakken.

Een paar uur later zijn we in Badlands National Park: een natuurgebied in Zuid-Dakota vol vreemde, bizarre rotsformaties. Ook hier is het woord kingsize weer van toepassing: niet één kilometer rotsen, maar 60 kilometer aan één stuk. Het is inmiddels droog geworden en soms schijnt de zon even op de rotsen. Wat we zien, is adembenemend mooi.

En verder:
…. viel het met slapen in Thedford pal naast de ook ’s nachts veelvuldig toeterende trein niet mee.
…. loop ik helemaal niet in hoog tempo door de Wal-mart (vind ik zelf), maar vinden Ineke en Anke van wel.
…. is deze foto van mamma beter, Annerieke?

…. feliciteren Anne en Anke Hilly met haar verjaardag van a.s. maandag en wensen ze Cobi sterkte met haar examen.
.... feliciteren Ad en Ineke Adinda en David met hun trouwdag (elf jaar geleden) afgelopen week.
....  heb ik ook nog andere truien bij me, Sonja, maar verlangde mijn oranje fleece trui zo terug naar Amerika, dat ik hem niet thuis kon laten.
.... heeft Anne deze hoed toch maar niet genomen:

…. staat de kilometerteller inmiddels op 2170.